بی عنوانم...

میدونین گاهی وقتها آدمها از بعضی مشکلات یه غول میسازن. بعد هر روز واسشون بزرگتر میشه این قدر بزرگ که یه دفعه نگاه میکنی میبینی تمام زندگیت و وقتت و همه وجودت شده فکر کردن به این مشکل. بعد مثل یه بادبادک میترکی. جوری که صداش دنیا رو بر میداره. ولی من یه کاری کردم قبل از ترکیدنم.رفتم... 

 رفتم وسط ماجرا ایستادم و بهش نگاه کردم. دیدم نه ه ه ه ... 

از این خبر ها نیست که. مشکل این قدر ساده بود که حتی ورق یه جور برگشت که چیزی بهتر اون چیزی که با این مشکل از دست داده بودم به دست آوردم. همیشه از مواجه با مشکل میترسیدم. و حالا چند وقت یاد گرفتم صورت مسئله رو پاک نکنم بلکه برم تو دلش و حلش کنم. حداقل اگه چیزی هم از دست بدم یه چیز خیلی بزرگ به دست میارم اونم  

آرامش روحی هست. راستی یه چند وقت هست یه جمله خیلی روی ریل مغزم داره راه میره...  

کسی که خوابیده میشه بیدارش کنی ولی کسی که خودش به خواب زده هرگز...